Il faut vivre et créer. Vivre à pleurer. ‘Men moet leven en creëren, tot huilens toe leven’ (of: ‘leven om te huilen’?). Ergens tussen zijn aantekeningen krabbelde Albert Camus deze zin neer, die vervolgens een eigen leven is gaan leiden. Op het internet gaat de zin nu rond als “Live to the point of tears”, vaak in krullerig lettertype geplaatst op een smakeloze foto met teveel filters.Hoewel ik vermoed dat deze nieuwe versie het resultaat is van enkele keren heen-en-weer Google-translaten, word ik erdoor geraakt, meer zelfs dan door de originele zin. Bovendien drukt de Engelse versie evengoed (zo niet beter) uit hoe Camus in het leven stond. Het leven was voor hem zinloos, maar hij weigerde weg te vluchten in gemakkelijke vertroostingen enerzijds of het uitzichtloze nihilisme van zijn existentialistische tijdgenoten anderzijds. Het leven is het leven en ook al snappen we er weinig van, het is het enige dat we hebben. We kunnen niets anders dan het volledig omarmen, er helemaal induiken; ons er naakt en met open armen aan overgeven. Zo hard (bij gebrek aan een beter bijvoeglijk naamwoord) leven als je kunt. Leven to the point of tears. Tranen van pijn, tranen van geluk, tranen van hoop die nooit beantwoord werd, tranen van liefde, tranen van geraakt worden door het leven. Tot tranen toe leven, dat wens ik jou en mij toe voor het komende jaar.

Jeroen Fierens, convivium De Stadhouder