Toch een tikje gespannen kom je aan, want zijn er wel Ruimzichtvrienden of oud-Ruimzichtenaren die je na zoveel jaar überhaupt nog herkent? En stel dat niemand jou herkent? Eerst even wennen aan de locatie. Woudschoten oogt slechts nog uiterlijk als het ooit uit stoere, sobere, op conferentie- en kampeertradities verrezen landelijk centrum van de christen-studentenvereniging NCSV. Het is inmiddels getransformeerd tot een eigentijds, riant en van alle gemakken voorzien congrescentrum. Met koffie in de hand is het zoeken naar bekenden. Af en toe speuren op de badges is gelukkig heel helpend en telkens klinkt verrast gelach als mensen elkaar herkennen en direct mooie (sterke) verhalen worden opgehaald. Bindingen van ooit worden weer leven ingeblazen en heel wat groepjes vormen zich, al zijn er nog zoekende enkelingen. Rond lunchtijd is het aantal reünisten aangejongd en minstens ook aange’oud’ tot een enorm gezelschap van ver over de tweehonderd die allemaal op eigen wijze een Ruimzichtvirusje meedragen dat hen vandaag hiernaartoe heeft gebracht.

De generaties zuiverden zich al uit aan de eettafels tijdens een heerlijke lunch. Studentengeneraties, de conviviumbewoners uit de verschillende steden en oud-bewoners. Senioren-plus uit de Doetinchemse tijd, de Nieuw-Ruimzichtgeneraties waaronder ook zij die nog liever geen senior willen zijn maar in dit door zoveel jongeren omgeven gezelschap dat toch moeten bijstellen. Jong en oud, het kakelde hoe langer hoe vrolijker!

Het middagprogramma, door de lustrumcommissie knap in elkaar gezet, hield ons goed bij de les. De evocatieve inleiding, spitse en geestige reacties van het panel, de vele uiteenlopende zinnige reacties uit de afgeladen zaal (mogelijk gemaakt door de overal aanwezige panelleidster) hielden de sfeer en de vaart er goed in. Het ging vooral over de uitdaging: kunnen wij ook uit onze eigen (geestelijke, etnische, materiële) bubbel kruipen en met andere bubbels leren communiceren en samenleven? Hoe gaan we om met diversiteit en kun je je oefenen in wijdere levenscirkels, zonder je eigen identiteit kwijt te raken? Dat thema voelt overigens temeer tegendraads als je op zo’n reünie net weer aan het terug kruipen bent in je eigen vroegere of hedendaagse Ruimzichtbubbeltje!

Aansluitend werd een prachtige, goedverzorgde glossy aangeboden waar werk en tekst en beeld van velen in was samengebracht, een rijk boeket aan herinneringen dat nog lang niet uitgelezen is.

Dan was er het cabaret dat het hoopgevende Ruimzichtvirus via een specifiek gebaartje op onvermoede plaatsen zal doen verspreiden en werd door een vermaard besnord duo dominee Van Dijk met coole beeld- en geluidseffecten tot leven gebracht en ons een komische spiegel voorgezet.

Om iedereen voor een groepsfoto op het grasveld zó samengedromd te krijgen dat allen er op staan  is een kunst apart. Er werd zelfs een drone bij ingezet. Alsof Van Dijk van boven even meekeek!

In het luxueuze Woudschoten is er één plek waar weinig is veranderd: de kapel. Blijkbaar minder gebruikt door congresgangers? Of gewoon onveranderd omdat zij in haar oorspronkelijke vorm voor elke generatie bruikbaar is als plek waar de stilte spreekt en de lofzang klinkt? Ruimzicht vulde deze sobere ruimte zittend en staand tot de allernokste nok. ‘Licht in ons midden, warmte en vuur, Heer wees aanwezig’ klonk het en door Woord en lied ontstond gaandeweg een gevoel alsof al die verschillende generaties en uiteenlopende levensverhalen werden samengesmeed tot één gemeenschap. Het was zomaar even merkbaar en we zagen het weerkaatst in de ogen van ds. Florida de Kok.

Het diner (een uitstekend buffet, alweer een oefening in diversiteit, dit keer culinair!) werd zo een lange maaltijd van samen eten en praten, lachen en genieten. Er werd geoogst aan hernieuwde contacten en verrassende ontmoetingen die vermoedelijk tot heel wat vervolgafspraken gaan leiden. En het galafeest als afsluiting van deze inhoudsvolle dag moet een spetterend slot zijn geweest. Een prachtige dag. En daarna? Vanuit de Ruimzichtbubbel ‘bouwend en verbouwend’ op naar de diversiteit!

Ferdinand van Melle is emeritus-predikant en voorzitter van de Raad van Toezicht. Hij verbleef op Nieuw-Ruimzicht in Doorn.