Nu het eerste, volledige jaar er op zit, is het tijd voor evaluatie. Wat ging goed, wat kan beter? Die vraag heb ik alle bewoners van Casa Mundo gesteld, zowel de Nederlanders als de ‘internationals’.
Tot februari waren er veel wisselingen: een aantal buitenlandse bewoners vertrok, voor hen kwamen nieuwe bewoners in de plaats. Vanaf dat moment ontstond er rust. De Nederlandse groep bleef het hele jaar door gelijk. ‘Gelukkig maar’, denk ik nu, want zij waren de constante factor in een bewogen jaar.

In het begin vroeg ik me af hoe het moest met een jaarlijks veranderende groep buitenlanders, dat leek me het meest ingewikkelde aan een internationaal convivium. Inmiddels heb ik ontdekt dat het de ‘kerngroep’ is die cruciaal is voor het welslagen van het internationaal convivium. En dat die 7 personen echt nodig zijn als basis. De algemene organisatie en taken zoals pontifex, hoofd huishouding en penningmeester kun je niet bij de internationals neerleggen; zij bewegen mee met wat er is.

Wat valt op?

Wat opvalt is dat de buitenlandse bewoners eensgezind positief zijn over hun tijd in het convivium: een mooie kamer, een fijne plek, goede mensen, een plezierige sfeer. Zeggen ze dit uit beleefdheid? Nee, ze zijn echt dankbaar voor het thuis dat ze in Casa Mundo hebben gevonden. ‘I feel blessed’ zei een van hen.

De Nederlandse bewoners hebben hun verwachtingen moeten bijstellen. Ze konden niet voorzien dat de studiedruk van de internationals zo bepalend zou zijn. Dat leven speelde zich af op de PThU, de bibliotheek of achter de gesloten deuren van hun kamer.  Misschien speelt ook mee dat het merendeel van de internationals dit jaar uit Azië kwam en dat het cultuurverschil echt behoorlijk groot was.

De huisavond werd door de internationals – vooral in het begin – ervaren als een tijdrovende onderbreking. Dat veranderde naarmate het jaar vorderde. Terugkijkend moeten we zeggen dat de huisavond in het internationaal convivium misschien nog wel belangrijker is dan in een ‘gewoon’ convivium. Als die er niet zou zijn, zou je elkaar nog minder tegen komen. Voor de internationals kan het ook een gezonde afstand geven ten opzichte van hun studie: je kunt niet altijd met je neus in de boeken zitten! Wel is het goed om, vooral in het begin, rekening te houden met de vermoeidheid die de overgang naar een ander land, cultuur en studieritme met zich mee brengt.

Al snel werd duidelijk dat de huisavond niet alleen moest bestaan uit praten. Je kunt ook teveel praten…  Inmiddels is er een betere mix van ontspanning, actief en bezinning ontstaan. De ‘landenavonden’ werden unaniem positief beoordeeld, waarbij iedere bewoner iets over zijn eigen land vertelde. Dat bleek een gouden greep.

Het ‘christelijke gehalte’ van het convivium komt niet erg uit de verf. Is dat schroom, onzekerheid, verschil in beleving? Het zou jammer zijn als dat aspect verloren gaat. Hoe bedenk je een manier om dat een plek te geven, zonder dat het gekunsteld is?

Het is belangrijk dat de internationals van te voren op de hoogte zijn van wat het convivium is, wat zij er kunnen verwachten en wat er van hen wordt verwacht. Die informatie was bij de huidige groep onvoldoende doorgekomen. Inmiddels is de informatiebrochure aangepast en is de communicatie vanuit de PThU verbeterd.

De Nederlandse groep vormt de basis van het huis. Zonder die groep zou het internationaal convivium niet functioneren. Althans, niet op de wijze zoals Ruimzicht dat voor ogen heeft. Het is belangrijk om ook in de toekomst bewoners te vinden die enthousiast zijn over deze manier van samenleven, zich voor langere tijd willen verbinden aan het convivium en zich herkennen in de doelstelling van Ruimzicht. Omwille van het goede evenwicht zal de kerngroep uit Nederlandse bewoners moeten bestaan. Voldoet de verhouding 7 Nederlanders en 8 internationals? Dat is iets om de komende tijd op te letten.