Van heel veel mensen krijg ik de vraag hoe het nu is om bij Ruimzicht te werken. Daarom een korte terugblik op mijn eerste periode als management assistente.

Thuis

Alsof je een plek bereikt, om je heen kijkt en weet dat je thuis bent.
Alsof je dit al kende voor je het zag. Er geweest was voor je er zou komen. (Kees Spiering)

Tijdens mijn sollicitatiegesprek vertelde ik al dat, zodra ik binnen kwam, dat voelde als ’thuiskomen’. Nu kan ik dat alleen maar beamen. Bij Ruimzicht ben ik thuis. Iedere ochtend fiets ik met veel plezier (zeker als het droog is) naar Utrecht en inmiddels is mijn bureau op de Houtmanstraat een vertrouwd plekje waar ik 4 dagen in de week aanwezig ben.

Een groot deel van mijn werkzaamheden betreft het contact met de studenten. Ik ben betrokken vanaf het moment van inschrijving tot het moment dat ze het huis weer verlaten. Boeiend om alle brieven te lezen, spannend om te zien wie er uitgenodigd worden om te hospiteren. Bijzonder om te merken dat iemand in het ene convivium niet past maar in een ander huis de perfecte match vindt. 

Wat verder ook leuk is om te zien, is dat ‘onze’ studenten ook echt studenten zijn. Dit heb ik mogen ervaren bij een inauguratie in Villa Spina Rosa. Bij binnenkomst vlogen de bierdopjes alle kanten op, een bieropener was er niet maar de schuimspaan deed het werk net zo goed. Verder was een aantal extra muren aan het huis toegevoegd, zijnde muren van bierkratjes, en moesten we constateren dat niet alle afwas gedaan was. Dat kon de pret niet drukken. De nummer 1 studentenmaaltijd Pasta Pesto, voor de gelegenheid MET pijnboompitjes, werd gezellig verorberd. En aansluitend vond de LIMO plaats (laat ik de eerste weken toch echt aan limonade gedacht hebben ;-)). In het kader van ‘de week van gebed voor de eenheid’ werd stil gestaan bij wat gebed is. Daarna werd de huiskamer omgebouwd, werden de nodige matrassen op de grond gelegd om op te zitten en vond de inauguratie van 6 nieuwe bewoners plaats. Een officieel gebeuren waar, na het afleggen van de Ruimzicht gelofte, de nieuwe bewoner met een heus zwaard en in het Latijn geïnaugureerd werd. Daarna werd de bul ondertekend en werden de nieuwelingen ook door Florida welkom geheten.

Na dit officiële deel stonden de bewoners van de andere huizen al te wachten voor het tweede deel van de avond: het cabaret. Het thema was deze keer ‘reizen’. De zojuist geïnaugureerden schroomden niet om de ouderen flink voor paal te zetten, andersom gebeurde dat evenzo. En geloof me, de Ruimzicht studenten bezitten bijzondere talenten op het gebied van zang en toneelspel. Na afloop werd er natuurlijk nog een biertje gedronken en iets gebrast, waarna de rust weerkeerde. Erg leuk om deze avond meegemaakt te hebben.

Wat mij de afgelopen maanden ook positief heeft verrast is de betrokkenheid van de studenten. Niet alleen van de Ponti, de Penni of de HoHu maar ook van de andere studenten. Ze zijn bijvoorbeeld betrokken bij de aanname van een nieuwe huisgenoot, zitten in de studentenraad, er is een student-bestuurslid, er zijn creatief-leuke-klusjes-personen, bewoners die de Limo’s voorbereiden – kortom een grote mate van betrokkenheid, niet alleen op elkaar maar ook bij Ruimzicht.

Naast de werkzaamheden voor de convivia verricht ik ook het nodige werk voor predikanten die via Ruimzicht een coachingstraject doorlopen. Ik vind het mooi dat Ruimzicht hier een positieve bijdrage in kan leveren. En verder ben ik gewoon met veel secretariële werkzaamheden bezig, en daar vaar ik wel bij.

Ruimzicht, ik hou het hier nog wel een poosje vol.

Yneke Kooij