Toen ik in Groningen aankwam, was het nog nacht. Op het station was het donker en stil, en het regende zachtjes. Ik typte het adres van Casa Mundo in mijn telefoon en liep richting mijn nieuwe woonplek. Al lopend dacht ik terug aan mijn reis. Wat had ik een geluk gehad dat ze me in dat kerkje in Berlijn hadden opgevangen, toen ik mijn aansluitende bus had gemist en een etmaal moest wachten! Ik dacht aan mijn dierbaren die ik in Tsjechië  had achtergelaten. En ik dacht aan mijn leven in de komende twaalf maanden: hoe zou dat er uit gaan zien? Het voelde alsof ik helemaal naar de horizon was gewandeld – misschien niet het beste beeld om het platte Nederland te beschrijven – zonder een idee wat er aan de andere kant zou zijn.

Zo mijmerend kwam ik aan bij een interessant kerkgebouw: Casa Mundo. Er hing een briefje voor mij op de deur. Toen ik op de bel drukte, werd de deur geopend door een hele aardige jonge vrouw. Ze heette mij welkom en bracht me naar mijn kamer, die veel mooier was dan ik mij had voorgesteld. Het hele idee van het internationale groepshuis Casa Mundo is eigenlijk te mooi om waar te zijn, maar het werkt en ik ga het steeds meer waarderen.

Zo begon ik aan mijn nieuwe leven. Graag deel ik hier met jullie een paar dingen die mij in positieve zin opvielen. Ten eerste vind ik de Nederlandse gastvrijheid opmerkelijk. Ik vind het vervelend om te zeggen, maar Tsjechen zijn echt minder hartelijk dan Nederlanders. Maar misschien heb ik nog te weinig Tsjechische gastvrijheid meegemaakt…. Ten tweede viel de hoeveelheid fietsen me op. Tot mijn verassing heb ik er inmiddels zelf ook een. Fietsen zijn de toekomst en het zou goed zijn als ook Tsjechen zich dit zouden realiseren. Ten derde: het introductieprogramma van international officer Albert Nijboer was interessant en belangrijk. Maar ik heb nog altijd moeite mijn weg te vinden in de gruwelijkheden van blackboards, webmails, nestors, VUnets en andere (meestal Nederlandstalige) sites. Ik hoop er tegen het eind van mijn studie helemaal aan gewend te zijn!

Maar ik ben echt blij dat ik in Groningen ben. Niet alleen is de stad erg mooi, ook de mensen zijn geweldig! ( In het bijzonder waardeer ik de schoonheid van de Nederlandse vrouwen.) De PThU biedt mij een solide basis voor mijn studie en de mogelijkheid om nieuwe mensen te ontmoeten. De gemeenschap in Casa Mundo is een werkelijk thuis. Ik kijk uit naar wat de toekomst mij gaat brengen. Ik mis alleen mijn hond nogal. Dus als je er eentje hebt, neem ik ‘m graag mee uit wandelen.

Jonás Zejfart is Masterstudent aan de PThU en bewoner van internationaal convivium Casa Mundo