Het was niet dat ik dacht ‘dit gaat helemaal fout’ of ‘dit komt nooit meer goed’. Ik ben altijd wel hoopvol geweest en bereid om een stap extra te zetten. Dus geen paniek.
Maar ik merkte wel dat ik als predikant mijn motivatie en energie kwijt raakte. Het gebeurt, ik merk het en ik wil het anders.
Eén (!) van de dingen die mij geadviseerd werd: zoek een coach. En er werd bij gezegd: via Stichting Ruimzicht is dat goed te regelen. En inderdaad: vrij snel na mijn aanmelding werd ik in contact gebracht met een coach. Er was een klik en van september 2018 t/m juni 2019 hebben we elkaar een aantal keren ontmoet. Wat kan een zestal gesprekken van 1,5 a 2 uur grote invloed hebben! Alleen al het idee dat je vrijuit met iemand kunt praten over de dingen waar je tegen aan loopt. Mijn coach gaf daar alle ruimte voor.
Ik kreeg opdrachten mee naar huis om mee aan de slag te gaan. Heel verschillende opdrachten waarbij de ene me wat vlotter af ging dan de andere. Niet elke opdracht was een schot in de roos.
Bijzonder is het moment waarop je een opdracht meekrijgt om te doen en bij die opdracht wordt het cruciale punt aangeraakt. Opeens zie je: hier gaat het om. Dit is het punt dat telkens weer terug komt. Bij dat punt heb ik met de coach uitvoerig stilgestaan. De coach kwam met voorstellen om de theorie ook in de praktijk te gaan brengen. Spannend om te doen, want dan ga je dus zelf een veranderingsproces in. Maar het is zo goed om te merken dat het werkt en dat het nieuwe energie oplevert. Het gaf mij het gevoel dat ik weer richting kon bepalen.
Volgens mij hoef je niet diep in een panieksituatie te zitten om een coachingstraject aan te gaan. Het zijn vaak de geleidelijke processen die je als predikant uithollen en energie vreten. Zo ging het bij mij. De coach helpt je om daar naar te kijken, om kritisch te zijn en moedig. Om het stuur weer in handen te krijgen. Je wordt er gewoon beter van. De coach helpt je om te groeien. En wie zou dat nou niet willen?
Ds. Bert Timmer